نوروز سال ۱۳۶۲ مسافرتی به اصفهان داشتم. سوم یا چهارم فروردین به اتفاق میزبانمان برای هواخوری و قدم زدن به کنار زاینده رود رفتیم
مدتی پیاده روی کردیم تا به گروهی از مردم که حلقه زده بودند رسیدیم. یک ماشین گشت ارشاد حکایت از همه چیز داشت. در مرکز تجمع یک زن و مرد نسبتا جوان که از لهجه شان معلوم بود اهل اراک و مسافر هستند بعلاوه دو تن از برادران(!!) کمیته مسلح به مسلسل قرار داشتند
موضوع از این قرار بود که خانم اراکی که مانتو و روسری بر تن داشت ، شلوار به پا نکرده بود و این از نظر برادران کمیته مشکل محسوب می شد و قصد هدایت خانم و شوهرش را به کمیته داشتند!!؟
. البنه انصافا مانتوی خانم از بلندی روی زمین می کشید و فقط موقع راه رفتن جوراب کلفت ایشان دیده می شد. بهر حال مردم هم پادر میانی می کردند که اینها مهمان هستند و می خواستند قضیه حل شود اما برداران کمیته رضایت نمی دادند
عاقبت مرد اراکی به پاسدارها(!؟) گفت اگر الان زن من شلوار به پا کند موضوع حل است ؟ برادران گفتند بله اگر همین الان شلوار به پا کند می توانید بروید . با این سخن مرد اراکی ناگهان شلوارش را درآورد و به زنش داد و گفت : بپوش تا اسلام به خطر نیفتد و خودش هم با پیژامه وسط پارک ایستاد
جمعیت هم با صدای بلند به خنده افتادند و برادران کمیته چی هم در مقابل عمل انجام شده قرارگرفتند و مجبور شدند سوار پاترول خود شوند و بروند
