ﺩﺭﯾﻐﺎ ﺯ ﺩﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺑﻪ ﻧﺴﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ، ﺑﻬﺎﺭﺍﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﮔُﻞ ﺍﺯ ﺷﻮﺭﻩ ﺯﺍﺭﺍﻥ ﺩﻣﯿﺪ
ﯾﮑﯽ ﺭﺍ ﺭﺣﯿﻤﺎﻧﻪ ﺳﺎﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍ
ﻃﺒﯿﻌﺖ ﭼﻮ ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺍﺯ ﺗﻦ ﺩﺭﯾﺪ
ﺑﻪ ﻣﺎ ﺟﺰ ﺩﻝ ﻭ ﭼﺸﻢِ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺍﺯﯾﻦ ﺑﯿﮑﺮﺍﻥ ﻟﺬّﺕِ ﺯﻧﺪﮔﯽ
ﺑﺠﺰ ﺳﻮﮔﻮﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺑﻪ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﻋﻄﺎ ﮐﺮﺩ ﺍﻧﺴﺎﻧﯿﺖ!
ﮐﻤﯽ ﻣﻬﺮِ ﺣﯿﻮﺍﻥ ﺑﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺳﺘﺎﯾﺶ ﮐﻨُﯿﻤﺶ ﺯ ﺟﺎﻥ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ
ﮐﻪ ﺩﺍﺩ ﺁﻧﭽﻪ ﺑﺮﻣﺎ ، ﺑﻪ ﺷﯿﻄﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﭼﻮ ﺍﻫﺮﯾﻤﻨﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺼﺮ ﺁﻓﺮﯾﺪ
ﺑﻪ ﺩﺭﻣﺎﻧﺪ ﮔﺎﻥ ﺟﺰ ﻣﺰﺍﺭﺍﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺑﺮ ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺁﻣﺪﻧﺪ!
ﺑﻪ ﺩﻝ ﺫﺭّﻩ ﺍﯼ ﺭﺣﻢ ﻭ ﺍﯾﻤﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﻏﻢ ﻭ ﺯﺟﺮ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩِ ﺟﺎﻥ ، ﺑﯿﺸﻤﺎﺭ
ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏِ ﯾﺘﯿﻤﺎﻥِ ﺍﯾﻦ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ
ﭘﻨﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﺑﻪ ﺳﻮﺯِ ﺩﻝِ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥِ ﻭﻃﻦ
ﭼﺮﺍ ﻣﺮﻫﻢِ ﺯﺧﻢ ﻓﺮﻣﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺸﮕﺮِ ﺣﻖ ﺷﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ ﻣﮕﺮ ﻗﻔﻞِ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻧﺪﺍﺩ
ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮِ ﻣﺎ ﺩﺭ ﻧﺪﺍﺭﯼ ﮔﺬﺷﺖ
ﺧﺪﺍ ﺩﺍﺩ ﺩﻧﺪﺍﻥ ، ﻭﻟﯽ ﻧﺎﻥ ﻧﺪﺍﺩ
                             <؟>